دختر خانه بودم.

داشتم تلویزیون تماشامی کردم، مصاحبه ای بود با شهردار شهرمان .

یک خورده که حرف زد، خسته شدم سرش را انداخته بود پایین و آرام آرام حرف می زد.

باخودم گفتم: این دیگه چه جور شهرداریه؟ حرف زدن هم بلد نیست .

بلند شدم و تلویزیون را خاموش کردم .

چند وقت بعد همین آقای شهردار شریک زندگیم شد.

پ.ن:

شهید مهدی باکری