گروهبان جعفری از تکاورهای ارتشی بود، محمود او را فرمانده ی پایگاه دکل بنفشه گذاشته بود.

این پایگاه مشرف به سقز بود و خیلی اهمیت داشت.

نزدیک صبح بی سیم زدن و گفتند: به پایگاه حمله کردند، نیروی کمکی می خواستن.

می دانستیم او و بقیه بچه ها مقاومت می کنند.

با یک گروه سریع خودمان را رساندیم پایگاه . دم،دمای طلوع خورشید، وارد پایگاه شدیم.

کسی زنده نبود.

گروهبان جعفری وسط پایگاه افتاده بود، غرق خون بود. یاد حرفش افتادم، حرفی که مدتها قبل گفته بود:

"اونقدر با کاوه می مونم تا شهید بشم"