هوالشهید :
همه دور هم نشسته بودیم . اصغر برگشت گفت احمد،تو که کاری بلد نیستی.
فکر کنم تو جبهه جاروکشی می‌کنی ، ها؟
احمد سرش رو پایین انداخت،لب خند زد و گفت : ای… تو همین مایه ها.
از مکه که برگشت ، یکی از رفقا یک دسته گل بزرگ فرستاده بود در خانه.
یک کارت هم بود که رویش نوشته شده بود تقدیم به فرمانده رشید تیپ بیست و هفت محمد رسول الله،حاج احمد متوسلیان .
هوالشهید :
داشت گریه میکرد.
از یکی پرسیدم چی شده؟
گفتد یه نفر بالای کوه دستش ترکش خورده بود.نتونستن اون بالا کاری بکنن.دستش قطع شد.
بی صدا اشک می ریخت.
حاج احمد متوسلیان
هوالشهید :
هوالشهید :
مـا تـمام تـلاشــمان در ایـن اســت که بـهتر زنــدگی کـنیم
به جای اندیشیدن به اینکه چـگونه بـاید زنـدگی کنیم و چــرا؟ زنــدگی یعنی چه؟
و به اینها توجـه نداریم.
چرا که نتوانستیم خود را از لجن مصرف بدون تولید، از لجن زندگی خلاصه شده در مادیات نجات دهیم؛
درست مثل کسی که پله گذاشته تا خود را به پشت بام برساند اما همین که پا روی پلکان اول گذاشت و آنقدر راجع به خود پله فکر کند که لحظه ای خواهد رسید و گریبان مرگ او را فرا گرفت و هنوز در این فکر است که پله چوبی را تبدیل به فلز یا فلزی را تبدیل به طلا و یا ... کند و در نتیجه عمر تمام می شود و خود را به پشت بام نرسانده و ...
گزیده ای از نامه ی شهید سید حسین علم الهدی
هوالشهید :
استقبال از شهدای مدافع حرم خراسان شمالی فردا (جمعه)
ساعت 8:30 صبح از محل فرودگاه بجنورد
هوالشهید :
پدرش گفت: «مگر نگفتی می‌روی به یک مجروح سر بزنی؟»
گفت: چرا؛ ولی آن مجروح آمده بود جبهه
پدرش فقط پشت تلفن گریه کرد.
تو نه در قلب راکتور ها
که در قلب من هستی
