وقتی دیده به جهان گشوده ی خطه ای از تبار ایثار و رشادت سردارانی چون محمد ایزانلو و رجبعلی محمد زاده هستی و همراه جانباز گردان میثم سید ابوالفضل کاظمی از کوچه نقاش ها می گذری یا بر روی خاکهای نرم کوشک به حاج عبدالحسین برونسی اقتدا می کنی و همپای صاعقه لشگر 27 محمد رسول الله(ص) روشنایی را به ظُلُمات کانال کمیل و گردان حنظله می رسانی یا اینکه اِشلوکنان بر طبل پیروزی می کوبی تا در نگاه صیاد دلبر بمانی و بلور اشکهای دا را برای خود به ارمغان بگیری و به امید اینکه پایی جامانده در معرکه حق بر باطل داشته باشی و همواره آرزوی پسر ایران شدن را همانند نورالدین در دل بپرورانی...در این حالات است که باید درنگی کرد و با خود گفت:چرا باید امام سید علی را تنها گذاری؟! در حالی که از ازل تا ابد مجاهدان کربلایی،مالک اشتر امام خود بودند و راهیان معبر عشق...